Rana arvalis - Żaba moczarowa

Gatunek ten, zaliczający się do grupy tzw. "żab brunatnych", jest dość pospolity na terenie niżu. Żaby moczarowe żyją na mokrych łąkach i polach, na torfowiskach oraz w rzadkich lasach mieszanych czy liściastych. W okresie godowym, który rozpoczyna się pod koniec marca i trwa nie dłużej niż tydzień, przebywają w małych, płytkich zbiornikach wodnych. Zimowanie, rozpoczynające się zwykle pod koniec października, odbywają na lądzie, w różnych kryjówkach - np. pod pniami drzew czy w norkach innych zwierząt.

Są to płazy niewielkie, około 4-7,5 cm długości. Brzuch mają jasny, z niezbyt kontrastowymi plamami. Grzbiet brązowy z ciemniejszymi plamami. Na boku niedużej głowy występuje ciemna plama zwana maską, przechodząca przez oko i błonę bębenkową. Pysk ostro zakończony.

Żaby moczarowe odżywiają się zarówno pokarmem zwierzęcym, takim jak ślimaki, pająki, dżdżownice, mrówki, muchówki, chrząszcze i inne owady, jak również pokarmem roślinnym, choć w mniejszym stopniu.

W okresie godów samce przybierają intensywną błękitną barwę a ich podskórne worki limfatyczne napełniają się dużą ilością limfy. Barwa powstaje przez prześwitywanie limfy przez skórę. Samce gromadzą się na godowisku wcześniej, często wraz z samcami żaby trawnej, i wspólnie tworzą tzw. chóry, przywołując samice. Głos powstaje przez napełnianie parzystych rezonatorów znajdujących się na dnie jamy gębowej. Na palcach przednich łap samców w okresie godów wykształcają się duże, czarne, szorstkie narośla zwane modzelami godowymi, służące do przytrzymywania samicy. Samice w okresie godów mają małe szorstkie narośla na skórze grzbietu zwane perełkami godowymi.

Samice rozpoznają samce własnego gatunku dzięki wydawanym przez nie charakterystycznym odgłosom. Pary łączą się w ampleksus typu pachowego, po czym opadają na dno i składają skrzek w formie kłębu liczącego od 150 do 2500 sztuk. Jaja są czarne od góry, a białe od dołu, gdzie znajduje się biegun wegetatywny. Świeżo wyklute kijanki mierzą około 6 mm długości. Są roślinożerne. Szybko rosną i osiągają długość 4-5 cm. Wówczas przeobrażają się - najczęściej na przełomie czerwca i lipca.

Naturalnymi wrogami żab moczarowych są zaskrońce i ptaki drapieżne. Główne zagrożenie dla gatunku stanowi zanieczyszczenie środowiska, a także znikanie z krajobrazu miejsc rozrodu - różnorodnych oczek wodnych, przez ich zarastanie, zaśmiecanie oraz osuszanie.

Agata S.